دستــ ـم را بالا مــے برم
و آسمــــان را پاييــــن مــ ـے کشـــ ـم
مــ ـے خواهــــــ ـم بزرگــ ـے زميــــن را نشــــان آسمــــان دهـــــــ ـم !
تــــا بــــدانــــد
گمشــــده ے من
نــــه در آغــــ ـوش او . . .
که در هميــــن خــــاک بـــ ـے انتهاســــت
آنقــــدر از دل تنگــ ـے هايـــــــ ـم بــــرايــــش
خواهــــــ ـم گفــــت
تــــا ســـ ـرخ شــــود . . .
تــــا نــــ ـم نــــ ـم بگــــريــد . . .
آن وقــــت رهـــايــــش مـــ ـےکنــــــــ ـم
و مــ ـے دانــــــ ـم
کســـ ــے هــــــ ـرگــــــ ـز نــــــ ـخواهــــد دانســـت
غـــــــ ـم آن غــــروب بارانـــ ـے
همــــه از دلتنگــ ـےهاے مــــن بــــود .
نظرات شما عزیزان: